နံရံပါးပါးေလးတစ္ခ်ပ္...

ဒါျဖင့္လဲ
ခြဲၾကစို႔ ေလ
ေျခတစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္း
တမ္းတျခင္း ကိုယ္စီ
ဒ႑ာရီတစ္ခု ျဖစ္
ေမ့ပစ္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္ဘူးေနာ္ … ၊

ရစ္တြယ္ ခုိဝင္
ရင္ခြင္ မြတ္သိပ္
ခ်စ္ရိပ္ ဖိတ္က်
(ဒါ) အိပ္မက္မွ မဟုတ္ခဲ့တာ … ။

ႏူးညံ့တဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း
ကိန္းဂဏန္း ေလာင္းရိပ္ေအာက္
ကြယ္ေပ်ာက္လု တဲတဲ …
မိန္းမသားပဲ … ကြယ္
ဘယ္ေနရာမဆို
ခိုကိုးမႈဟာ လုိအပ္ပါတယ္။

မရဲဝံ႔သူ … လြယ္ကူ ေနာက္ဆုတ္
တစ္ခန္းရပ္ ဇာတ္ထုပ္ … တဲ့
နံရံရဲ႕တစ္ဖက္က
ျပန္ရက္မွေတာ့ ျပန္ေပါ႔ကြယ္ … ။

“ငယ္ငယ္တုန္းကပါ ဘာ … ညာ …”
ရယ္စရာ ဖြဲ႕လ်က္
ရယ္ရက္ဖို႔ လိုေသးရင္
အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိတယ္။

မာနေငြ႕အၿပံဳးမ်ားနဲ႔
တားျမစ္ခြင့္ ႐ုပ္သိမ္းခဲ့
လွည့္မၾကည့္တမ္း ေလ
(ဒီေနရာမွာ … )
အလြမ္း မရိွ ေသာက မရိွ
မလုိအပ္ေသာ ဇာတ္ဆန္မႈမ်ား မရိွ။

ဒါေပမယ့္ …
နာက်င္တဲ့ ႏွလံုးအိမ္ေပၚ
ျဖတ္ေက်ာ္နင္းစဥ္က
ေျခရာဖြဖြ တသဖို႔ က်န္ရစ္တာ
သူ … သိႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ခုဆို …
ၿပိဳလုလု လဝန္းရိပ္
တိတ္တဆိတ္ ကပ္ခ်ဥ္း
ႏွင္းစက္တို႔ ေလာင္ကၽြမ္းဆဲ
ဖဲယားဝဲလ္ … ညမ်ားစြာ။ ။
( ဂ်ဴး )

ဒီကဗ်ာေလးက ထုိေတာအုပ္ႏွင့္ ရသမုိးေကာင္းကင္ဆုိတဲ့ စုေပါင္းကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲကပါ။ ဆရာမရဲ့ FB ထဲကေနေတြ႔လုိ႔ ႏႈိင္းႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ ျပန္မွ်ေ၀တဲ့သေဘာပါပဲ...။