အိမ္ေငးသူ

ငါ အိမ္ကိုေငးခဲ႔

ကြာေ၀းလြန္းလွခ်ည့္။

ညာဖက္မွာ မႏၱေလးေတာင္ရယ္

ငိုက္လို႔သူေငး

ဘယ္ဖက္မွာ ရန္ကင္းေတာင္ရယ္

ငိုက္လို႔သူေငး

အလယ္မွာ အိမ္ေငးသူငါ

မြန္းတည့္ေန တည့္တည့္ႀကီးေအာက္မွာ

ဘယ္လိုမွ အရိပ္ခိုဖို႔တိမ္းေစာင္းစရာရယ္မ႐ွိ

ေနထဲမွာ ငါဟာ ငါ႔အိမ္ကိုေငးခဲ႔

မြန္းတည့္ေနကလည္း

မိဘက သားသမီးကိုလိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္သလို

ငါ႔ကို လိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ႔

ငါဟာ အိမ္ေငးသူပါ။

ဟိုး..အေ၀း

ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးဆီက

ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ကေလးထဲ

အိမ္ေငးသူ ငါ ၀င္ေရာက္သြား

ငါ႔ဇနီး ငါ႔အေပၚအျပစ္ဖို႔သံ ငါၾကားျမင္ရ

လွ်ပ္စီးတဖ်တ္ဖ်တ္လက္သလိုမ်ိဳးအသံ

ငါ မ်က္စိစူးေပမဲ႔ ငါခ်စ္ခဲ႔မိေပါ႔

မေလာက္မင မ၀ေရစာထမင္းလုတ္ေတြ

ငါ႔မိသားစု တိုင္းျပည္ေလးေပၚ

မ၀ေရစာထမင္းလုတ္ေတြထဲ

ငါ႔သမီးေလးေတြ အစီအရီေပၚလာ

ဆန္ေ႐ြးေနဆဲ သမီးႀကီးရယ္

စာက်က္ေနဆဲ ငါ႔သမီးလတ္ကေလးရယ္

တစ္အိမ္လံုးမွာ

ဘာမ်ားစားစရာ လက္က်န္႐ွိမလဲလို႔

မ်က္လံုး၀င္း၀င္းေတာက္ေတာက္ကေလးနဲ႔

ေၾကာင္ကေလးလို

တစ္အိမ္လံုး လိုက္အနံ႔ခံ႐ွာေဖြေနတဲ႔

ငါ႔ သမီးငယ္ကေလးရယ္

ငါေတြ႔ျမင္လိုက္ရ

(တကယ္ေတာ႔ ဘာစားစရာမွ မ႐ွိ႐ွာပါဘူးကြယ္)

ေနာက္ထပ္..လွ်ပ္စီးေရာင္တလက္လက္

ငါ ခ်စ္မိတဲ႔အသံ

အဲဒီအသံကို ငါၾကည့္မိ

ငါ ႐ုတ္တရက္အိုမင္း

ငါ႔ အိုမင္း႐ုပ္မ်က္ႏွာကို ငါပြတ္သပ္မိ

အိမ္ေငးသူ သူတို႔အေဖငါ႔ကို

သူတို႔တေတြမျမင္ေပမဲ႔

ေတာင့္တၾကေပလိမ္႔မယ္။

ငါ အိမ္ကိုေငးမိ

ကြာေ၀းလြန္းလွခ်ည့္။

ငါ အိမ္ကိုေငးစဥ္

လယ္သမားတစ္ဦးအသံ ႐ုတ္တရက္ၾကားရ

“ေဟာဟို ေကာက္ပင္ေတြ

စိမ္းစိုပိန္းပိတ္ေနတာပဲ

အဲဒီလို ျဖစ္ရမယ္

ဒီဘက္လယ္ကြက္ကေတာ႔ကြာ

ပုလဲလိုေနလို႔

ျမင္လား ၀ါေရာ္ေရာ္ေကာက္ပင္ေတြခ်ည္းပဲ”

`ဟုတ္လား´..အိမ္ေငးသူငါဟာ

ပုလဲလိုေနတဲ႔ လယ္ကြက္လား

ဒါမွမဟုတ္..

ငါ႔ေခါင္းေပၚကျဖဴစဆံပင္ေတြဟာ

ပုလဲလိုေနတဲ႔ ေကာက္ပင္ေတြလား

ဒါမွမဟုတ္..

ဒီမြန္းတည့္ေန တည့္တည့္ႀကီးေအာက္က

ငါ႔ဘ၀တည့္တည့္ႀကီးကေကာ

ပုလဲလို လယ္ကြက္လား။

ငါ႔အိမ္ကို ငါေငးမလို႔လုပ္တုန္းမွာ

ေရျပင္က ေထြးထုတ္လိုက္ေလသလား

ဘဲအုပ္ႀကီး တသီတတန္း ကမ္းေပၚတက္လာ

ေတာင္ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔

အၿပိဳင္အဆိုင္ေဆာက္ေနတဲ႔ တိုက္ေတြလို

တိမ္တိုက္ျဖဴျဖဴေတြ

ေတာင္ေပၚမွာၿမိဳ႕

႐ုတ္တရက္ ေလကေလးတိုးေ၀ွ႔လာ

ငါ႔ကိုယ္ခႏၶာ သီတဓာတ္ရသလိုလိုမို႔

ငါ႔ကိုယ္ငါ ျပန္ေငးဖို႔အား႐ွိလာ

“ေဟ႔ ဘယ္သူက အိမ္ေငးေနတာတဲ႔တုန္း”

“ေဟ႔ ဘယ္သူ အိမ္ေငးေနတာတဲ႔တုန္း”

ေလာေလာဆယ္ လူအို႐ုပ္ေပါက္ ငါ႔မ်က္ႏွာလား

လူအိုလူမင္းလို ငါ႔သားေရဖိနပ္လား

ငါ႔ပူေဆြးမႈကို ငါၾကည့္ေနရတာလား

ငါ႔ပူေဆြးမႈက ငါ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနတာလား

ငါ႔ေခါင္းေပၚက

ပုလဲလို ငါ႔ဆံပင္လယ္ကြက္လား

ငါ အိမ္ေငးရင္း ေ၀း ေ၀း လာ

ငါ အိမ္ေငးရင္း ေဆြးေျမ႕ကြဲအက္လာ။

ငါဟာ အိမ္ေငးသူပါ

ငါဟာ တူရာသီဖြားတစ္ေယာက္ပါ

ဘာေၾကာင့္မ်ား

သမာသမတ္႐ွိသူ တူရာသီဖြားဟာ

အိမ္ေငးၿပီး

အထီးက်န္ၿပိဳကြဲေဆြးေျမ႕ေနရပါလိမ္႔

လိုအပ္တာထက္ ပိုမို႐ိုးသားခဲ႔လို႔မ်ားလား

ငါဟာ

တြားသြားသူ သစ္သားဘတ္စ္ကားေပၚ တက္လိုက္တယ္

ဘတ္စ္ကားေပၚကသူေတြ

ငါ႔ကို အိမ္ေငးသူလို႔ မသိၾကေပမဲ႔

သစ္သားဘတ္စ္ကားႀကီးက သိထင္ရဲ႕

ပင္စင္စား ဖိုးႀကီးအိုလို

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တြားလို႔တြားလို႔သာ။

ၾကည္ကုန္း

မိုင္ကုန္း

၀ူးကုန္း

ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ နန္းေတာ္ေ႐ွ႕

အိမ္ေငးသူ ငါ႔ေ႐ွ႕မွာ

ငါ႔အိမ္ကေလးေျမလတ္ၿမိဳ႕

အိမ္ေငးသူ ငါ႔ေနာက္မွာ

နာမည္သံုးလံုးၿမိဳ႕ကေလး

အဲဒီ နာမည္သံုးလံုးၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာေတာ႔

ေႁမြမ်က္လံုးနဲ႔ သြားတက္ကေလး႐ွိသူ

ထက္ျမက္သူ လူငယ္ဟာ

သူ႔ထက္ျမက္မႈကို အရက္ျပဳေသာက္ေပလိမ္႔

ၿပီး..ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနေပလိမ္႔

အိမ္ေငးသူ ငါဟာ

ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကေန

ပထမၿမိဳ႕ေတာ္ျဖတ္

ငါ႔အိမ္ဆီ မေ၀းဖို႔

အိမ္ေငးသူဟာ

ငါ႔မ်က္ႏွာေပၚက

ေလာေလာဆယ္ အမာ႐ြတ္လား

ငါ ပြတ္သပ္လိုက္မိေသး

မဟုတ္ဘူး

ငါ႔အိမ္ဆီ မေ၀းဖို႔

အိမ္ေငးသူ ငါဟာ

ဖိနပ္သစ္တစ္ရံ ၀ယ္လိုက္တယ္။

(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)